Ağladım…
Hünküre hünküre ağladım…
Ben ağladım, cümbez ağladı, meydan ağladı…
Sustu tüm şehir….
Herkes mutsuz, herkes üzgün…
Yok ki elimde sihirli değneğim…
Yok ki döndüreyim zamanı geri…
2 ayrı apartman…
Kaçak kat çıkmışlar…
Temelleri ayrı…
Kirişleri ve kolonları kesmişler…
Fazla beton yemesin diye, tuğla ve briketler çıkmış…
Kum olmuş her yer kum…
Yaptınız mı ha…
Yaptınız mı bunları….
Evlatlarımıza, ailelerimize, öğretmenlerimize mezar ettiniz mi para yuvası lanet otelinizi…
Utanmadınız mı?
Düşünmediniz mi?
Gördünüz mü o çekilen fotoğrafları?
Gördünüz mü demirleri….
Göremezsiniz…
Sizin gözleriniz yok…
Sizin kalbiniz yok…
Olsaydı yapmazdınız…
Deprem bölgesinde böylesine bir enkaz yaratmazdınız…
Vicdan girerdi devreye…
“İnsan”da olan vicdan…
……
Ah Allahım ne acı…
Ne büyük bir acı…
Ortadan ikiye bölündü yüreklerimiz…
Kesildi nefesimiz…
Yakalansın tüm katiller…
Maraş’ta, Adana’da, Adıyaman’da….
10 ili ağlatan tüm katiller…
Tek tek yakalansın…
Geri getirir mi canlarımızı?
Getirmez…
Ama belki kurtarırız gelecekte nice canları…