Çocuklar, aileler için hiç büyümüyor..
Hele de bizim gibi toplumlarda…
1 yaşında yeni yürüyen bebek gibi, sürekli düşecekmiş gibi bakılıyor çocuklara…
Hatta büyüdükçe durum daha da karmaşıklaşıyor….
İşini bulayım değil “ işini bulmalıyım” moduna geçiliyor….
Ev, araba almalıyım…
……
Ekonominin bu kadar kötü olduğu bir zamanda, yardımcı olmak elbette çok güzel….
Dövizin başını alıp gittiği günümüzde, gençlerin, tek başına ev yapabilmesi, düğün yapabilmesi mucize….
Ailesi yardım edebilenin, yardımı çok kıymetli….
Ancak bu yardımlar yapılırken, çocukların da kendi ayakları üzerinde durmasına imkan sağlıyor muyuz?
Yoksa yalnızca ailelere “ bağımlı” kişiler mi büyütüyoruz….
Yardımcı olurken; “o kendi başına bir şey yapamaz” ml diyoruz…
Yoksa “başarabileceğini biliyorum. Başarı adımında ben de ona destek olayım”mı…
Sevgimizi de veriyor muyuz yoksa maddiyatla mı sarılıyoruz?
“Sen yapabilirsin” duygusunu hissettiriyor muyuz?
…..
Çocuklar omuzlarında büyüklerinin ellerini hep arar…
Destek onlar için paha biçilmezdir…
Ancak bağımlı şekilde yetiştirilmek başka bir şey…
Kendini yetersiz hissetmek de öyle…
…….
Kendi ayakları üzerinde durabilen, pırıl pırıl çocuklar yetiştirelim…
Özgüveni yüksek…
Hedefleri olan…
Basamakları çıkmaktan korkmayan….
Buna ; önce; aileler olarak bizim inanmamız gerekiyor…
