Kıbrıs yaz demektir.

Güneş, deniz, keyif.

İnsan kendini salar, rahata bırakır.

Biraz nem, biraz ter ama çokça huzur.

Böyle bilirdik yani.

Ama zorla bu keyif gidiyor.

Elden alınıyor.

Öfkeye dönüşüyor.

Zulüm ve işkenceye.

*****

Malum elektrik kesintisi ile.

Bitmedi.

Bitecek gibi de durmuyor.

Bekenmedik anlarda.

Olmadık saatlerde.

Sabahın köründe.

Akşam saatinde.

Hafta sonunda.

Her an.

Tak diye elektriksizlik.

*****

Böyle bir anlayış olamaz.

Enerji tüketimi arrtı diye enerjisiz kalınamaz.

Önlem almak zul mu?

Hazırlıklı olabilmek güç mü?

Devletiz yahu.

Hani dolu, dolu.

E o zaman neden bu?

Neden bu denli acizlik.

Nasıl bu kadar beceriksiz olunabilir?

Nasıl bu güzel yaz işkence haline getirilebilir?

Nasıl?

Anlamak mümkün değil?